Δημιουργική λογιστική

Δημιουργική λογιστική.

Το κρυφό χρήμα είναι εξ ορισμού δύσκολο να εντοπισθεί. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να καταμετρηθεί. Εκτιμάται όμως από σοβαρούς οικονομολόγους ότι κυμαίνεται μεταξύ 20 και 30 τρισεκατομμυρίων αυτό το χρήμα που κυκλοφορεί σαν ελεύθερο πουλί από παράδεισο σε παράδεισο. Φορολογικό παράδεισο εννοείται. Ο συνολικός παγκόσμιος πλούτος εκτιμάται γύρω στα 200 τρις, άρα μιλάμε για "παράνομο", χρήμα που εκφεύγει της φορολόγησης, ίσο με 10 % επί όλων των χρημάτων που κυκλοφορούν αυτήν τη στιγμή στον πλανήτη.
 

Κύριος μηχανισμός αποφυγής  της φορολόγησης αυτών των ελεύθερων χρημάτων, συντελώντας έτσι στη φοροαποφυγή (η φοροδιαφυγή είναι ποινικά κολάσιμη, η φοροαποφυγή όχι), είναι οι διαβόητες υπεράκτιες εταιρίες, αγγλιστί off shore, που εδρεύουν σε φορολογικούς παραδείσους . Υπάρχουν αυτή τη στιγμή γύρω στους 60 φορολογικούς παραδείσους με προεξάρχοντα αυτόν της Ελβετίας και ακολουθούν γνωστά ονόματα όπως Λίχτενσταιν , Μονακό, Νησιά Κεϊμαν, βρετανικές παρθένοι νήσοι, κ.α. Μάλιστα στις ΗΠΑ υπάρχει ολόκληρη πολιτεία, Delaware, δίπλα στην πολιτεία της Νέας Υόρκης που αποτελεί φορολογικό παράδεισο.
 

Η ιστορία των υπεράκτιων εταιριών ξεκινάει το έτος 1903 στην Μεγάλη Βρετανία. Στο Λονδίνο της εποχής εκείνης, είχε την έδρα της η εταιρία  "The Egyptian Delta Land and Investment Co. Ltd", δραστηριοποιούμενη στην μεσιτική αγορά της  Αιγύπτου, που ήταν τότε αποικία του Έμπαιρ.

Επειδή το δικαστήριο της Αυτού Μεγαλειότης έκρινε ότι, εφόσον η εταιρία είχε την έδρα της στο Λονδίνο κι όχι στην Αίγυπτο, όφειλε να πληρώνει τους φόρους επι των κερδών της στο Λονδίνο κι όχι στην Αίγυπτο ,αν και εκει είχε την επιχειρηματική της έδρα. Η εταιρία μη θέλοντας να συμμορφωθεί με την απόφαση αυτή, μετέφερε εν μια νυκτί την καταστατική της έδρα στην Αίγυπτο, αποφεύγοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τη βαριά φορολόγηση του Λονδίνου. Η απόφαση του Δικαστηρίου δεν εφεσιβλήθη ποτέ, ανοίγοντας έτσι το δρόμος των οφ σορ. Εφεξής δεν θα είχε σημασία που δραστηριοποιείται μια εταιρία αλλά,  που θα είχε την καταστατική της έδρα. (Προφανώς αυτό το σύστημα ενδιαφέρει κυρίως τις αποικιοκρατικές δυνάμεις και είναι σε ισχύ ακόμα και σήμερα στη Μ. Βρετανία).

Έκτοτε τα πράγματα έχουν εξελιχθεί, τελειοποιηθεί και συστηματοποιηθεί, όσον αφορά στο κεφάλαιο "φοροαποφυγη". Στην αμερικανική πολιτεία Delaware πχ, που η φορολογία είναι μηδέν, υπάρχει κτίριο που στεγάζει 200.000 εταιρίες! Οχι δεν πρόκειται για το μεγαλύτερο κτίριο του κόσμου για να χωρέσει τόσες εταιρίες, αλλά οι εταιρίες που δηλώνουν την έδρα τους σ’ αυτό, αποτελούνται μόνο από ένα χρηματοκιβώτιο κι ένα αυτοκολλητάκι με το όνομα τους πάνω σ αυτό! Είναι η έδρα τους.

Συνοπτικά, η όλη ιδέα της φοροαποφυγή επικεντρώνεται σε ένα πολύ απλό σχέδιο: Η εταιρία μεταφέρει την έδρα της σ’ έναν φορολογικό παράδεισο με μηδαμινή φορολόγηση ενώ μετατρέπει, μετονομάζει την ήδη υπάρχουσα έδρα της σε θυγατρική  και ενδεχομένως ιδρύει και μια δεύτερη θυγατρική σ’ έναν άλλο φορολογικό παράδεισο. Εν συνεχεία εκμεταλλευόμενη το νομοθετικό πλέγμα δυνατοτήτων που της παρέχεται, η μια θυγατρική δανείζει ενδοομολικώς στην μητρική κεφάλαια, μειώνει η ίδια έτσι τα κέρδη της και ταυτοχρόνως  η μια θυγατρική πληρώνει τέλη για χρήση ενός Brandname στην άλλη θυγατρική ή στη μητρική που υποτίθεται παραχώρησε στην έτερη θυγατρική  το δικαίωμα να χρησιμοποιεί το όνομα της εταιρίας. 

Η Apple πχ. κάθε φορά που θέλει να κάνει χρήση ενός δικού της άϋλου αγαθού, δικής της πατέντας, πληρώνει πρώτα τέλη στη θυγατρική της που εδρεύει στο Λουξεμβούργο, όπου δεν φορολογείται το κέρδος (α, ρε φιλέλληνα Γιούνκερ που μας κουνάς το δάχτυλο και τώρα έγινες και πρόεδρος της Κομισιόν).

Απώτερος στόχος όλων αυτών των φορολογικών τερτιπιών (ενδοομιλικός δανεισμός, πληρωμή για δικαιώματα χρήσης από μια θυγατρική στην άλλη, γενικά ενδοομιλικές συναλλαγές) είναι να μειωθούν όσο το δυνατόν περισσότερο τα κέρδη στις λοιπές εταιρίες που εδρεύουν σε χώρες που υπάρχει φορολόγηση, και να μεγιστοποιηθούν  μόνο σ’ αυτήν την μια εταιρία του ίδιου ομίλου, που βρίσκεται σε χώρα με ανύπαρκτη φορολογία.

Η αποστέρηση εσόδων λοιπόν για τα κράτη και συνακόλουθα για τους πολίτες της λειτουργεί , σε μεγάλη κλίμακα, μ’ αυτόν τον τρόπο. Σ' όλα τα κράτη. Στα προηγμένα κράτη. Και δεν υπάρχει νομοθετική βούληση να αλλάξει τίποτα και από κανέναν. Με την δικαιολογία ότι σε περίπτωση που επιβληθεί στις εταιρίες φορολόγηση, θα αποχωρήσουν από τη χώρα (βλέπε φερ’ ειπείν τους δικούς μας εφοπλιστές).

Στη Γερμανία πχ. η Apple πληρώνει σε κάθε ευρώ κέρδους μόλις 1,9 λεπτά φόρο. Επίσης , ο όμιλος Amazon είχε στην ίδια χώρα κύκλο εργασιών το 2012 που έφτανε στα 8 δισεκατομμύρια ευρώ αλλά φόρο πλήρωσε μόνο περί τα 3 εκατομμύρια ευρώ.

Αυτός είναι ο βαθύς πυρήνας του καπιταλισμού. Κέρδος παντί τρόπω και πάση θυσία. Δεν μιλάω για τους ντόπιους τενεκέδες μας. Μιλάω για τους πολιτικούς -παίχτες μεγάλων κρατών που κουνάνε το δάχτυλο στους δικούς μας άξεστους. ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία , Ολλανδία. Η Ολλανδία πχ. είναι φορολογικός παράδεισος. Κι όμως κουνάνε το δάχτυλο όλοι αυτοί οι σάπιοι καλοθρεμμένοι στους δικούς μας πειναλέους. Γιατί; Γιατί έχουν το ηθικό-κλεπτικό ανάστημα να το κάνουν. Αυτό το ηθικό ανάστημα  που λέει κλέψε, αλλά μην σε πιάσουνε. Κλέψε με το γάντι και στα κρυφά, φτιάχνοντας πχ. φορολογικούς παραδείσους εδώ κι εκεί κι μην τα βάζεις απευθείας στη τσέπη σου. Για να έχει γοητεία και πλάκα ο καπιταλισμός.

Που να τους καταλάβουν οι δικοί μας. Δεν τους κατάλαβαν ποτέ. Βλαχαδεροί γαρ , μόλις τους δόθηκε η ευκαιρία τα ξεκοκκάλισαν όλα με τη μία και με τρεις μασέλες ταυτόχρονα. Με αποτέλεσμα να εκθέσουν τους άλλους. Τους πολιτισμένους και νοικοκυραίους κλέφτες.  Κουνάν τώρα το δάχτυλο τα «πολιτισμένα» σκύβαλα, γιατί οι δικοί μας εκτός από μικροπρεπείς διασπαθιστές δημοσίου χρήματος ήταν και ηλίθιοι συν τοις άλλοις. Βλέπεις, οι μεν κατόρθωσαν να φτιάξουν και να διατηρήσουν κράτη λειτουργούντα ενόσω κλέβανε (τους άλλους), ενώ οι δικοί μας, κανίβαλοι μέχρι το κόκκαλο και τελούντες υπό μόνιμη κλεπτική ακράτεια όλα αυτά τα 192 χρόνια , τα ξεκοκκάλισαν και εμάς τους υπηκόους τους.

Γι’ αυτό δεν μας θέλουν οι άλλοι. Οι νοικοκυραίοι κλέφτες. Τους ντροπιάζουμε που δεν τρώμε με το γάντι και το μαχαιροπίρουνο αλλά με τα χέρια χωρίς φινέτσα και στυλ.  Επειδή δεν μάθαμε ποτέ για την φινέτσα της κρυφής γοητείας της Μπουρζουαζίας (Μπονιουέλ).