Η κουτσομπόλα γυναίκα
Τελικά η γυναίκα είναι
από τη φύση της κουτσομπόλα; Υπάρχει καταρχήν αυτή η φυσική ιδιότητα ;
Παρατηρείται και είναι γνώρισμα μόνο της γυναίκας ή μήπως και του αντρός; Η
μήπως είναι μόνο σημείο των καιρών , δηλαδή κάποιο πολιτιστικό γνώρισμα που
αφορά μόνο τις γυναίκες;
Την απάντηση την δίνει ο
Ουμπέρτο Εκο. Το πολιτιστικό περιβάλλον καθορίζει τη φύση των ανθρώπων σε
τέτοιο σημείο, που να μην είμαστε πια σε
θέση να το διακρίνουμε ακόμη κι όταν αποκρούομε ρατσιστικές γνώμες όσων αποδίδουν
σε σταθερή φυσική ιδιότητα τη συμπεριφορά κάποιου , δηλαδή όταν κάνουν φυλετικές
διακρίσεις.
Η τελευταία οικουμενική Σύνοδος
τελείωσε χωρίς να παραχωρήσει στις γυναίκες την ιερατεία, λόγω του φόβου να εμπιστευτεί
τη διακονία της εξομολόγησης στις γυναίκες διότι «όπως ξέρουμε είναι κουτσομπόλες
και δε θα καταφέρουν να διαφυλάξουν το μυστικό της εξομολόγησης»
Ρατσισμός θα πούνε οι
περισσότεροι αφού κατά τη γνώμη τους δεν υπάρχει φυσικό , ήτοι φυλετικό
χαρακτηριστικό σαν γενικευμένο, σταθερό αιώνιο. Όμως το πρόβλημα δεν είναι να αρνιόμαστε
ένα δεδομένο φαινομενικά φυσικό χαρακτηριστικό αλλά να το αναγάγουμε στην
πολιτιστική του μήτρα.
Και φυσικά και είναι αλήθεια
ότι οι γυναίκες κλίνουν προς αυτό που χαρακτηρίζουμε «κουτσομπολιό» ακόμα και
εις βαρος της εχεμύθειας. Ως κουτσομπολιό μπορεί να ορισθεί ένα μεγάλο ενδιαφέρον
για τις ιδιωτικές υποθέσεις των άλλων με μια τάση διάδοσης των πληροφοριών συνοδεύοντας
τες με μια προσωπική αξιολόγηση.
Η ανάγκη όμως της γνώσης
των πράξεων των όμοιων μας και η συζήτηση γύρω από αυτές είναι χαρακτηριστικό
του ανθρώπου ως κοινωνικού όντος. Ο άνθρωπος που δεν ενδιαφέρεται για όσα συμβαίνουν
στους άλλους και δε νιώθει την ανάγκη να τα κρίνει δημόσια είναι άρρωστος.
Μόνο που εξαιτίας της εκπαίδευσης
και της αιώνιας διαίρεσης των καθηκόντων μεταξύ των φύλων, στον άντρα ανατίθεται
η διαχείριση των δημοσίων πραγμάτων και στη γυναίκα ανατίθεται η διαχείριση των
ιδιωτικών υποθέσεων, δηλαδή της οικογενείας. Τα δημόσια πράγμα εκτείνονται σε αχτίδα
πόλης, κράτους ενώ η οικογένεια έχει αχτίνα δράσης που ενδιαφέρει μόνο την πολυκατοικία,
τη συνοικία το χωριό.
Ενώ λοιπόν όταν ο άντρας
«κουτσομπολεύει» συνέχεια για τα δημόσια πράγματα, δηλαδή για την πολιτική και
διοικητική μηχανή και ενδιαφέρεται πάντα γι αυτό που κάνουν δημοσίως οι άλλοι,
τα διαδίδει και τα κρίνει, θεωρείται γι αυτό δραστήριος και θαρραλέος. Με άλλα
λόγια σε δημόσιο επίπεδο το κουτσομπολιό είναι αρετή.
Η καταπιεστική κατάσταση
στην οποία βρέθηκε η γυναίκα επί χιλιετηρίδες την ανάγκασε να ταυτίσει τη σφαίρα
του ιδιωτικού με τη μοναδική σφαίρα του δημοσίου στην οποία μπορούσε να δράσει.
Επειδή κάθε υγιής άνθρωπος κάνει κουτσομπολιό για να υπακούσει στο ένστιχτο
κριτικής και κοινωνικής γνώσης, η γυναίκα αναγκαστικά έκανε κουτσομπολιό στο
μοναδικό χώρο που της ήταν ελεύθερος από την κυριαρχία του αντρος. Δηλαδή στο
χώρο της πολυκατοικίας, της συνοικίας, του χωριού.
Το κουτσομπολιό που κάνουν
οι γυναίκες σε στυλ κυρά Κατίνας, δεν είναι τίποτε άλλο από κριτική των άλλων
γυναικών για το πώς διαχειρίζονται τα ιδιωτικά του πράγματα, τις ιδιωτικές τους
υποθέσεις.
Το κουτσομπολιό της
καθορίζει τα όρια της κοινωνικότητας της μέσα στα οποία η γυναίκα είναι υποχρεωμένη
να ζει.
Τώρα , θα πει κάποιος ότι
τα πράγματα έχουν εξελιχτεί, η διάκριση των ρόλων βάσει του φύλου δεν είναι πλέον
τόσο ευκρινής κλπ. Άρα στη ημερών εποχή δεν μπορεί να ισχύουν τα παραπάνω. Η
απάντηση είναι ότι μπορούν και παραμπορούν. Διότι ο επί χιλιάδες χρόνια
καθορισμός των ρόλων, καθηκόντων και δικαιωμάτων μεταξύ των φύλων δεν μπορεί να
καταλυθεί σε μόλις μια γενιά ας πούμε. Η διάκριση και η συνακόλουθη φύση
λειτουργούν ακόμη αταβιστικά. Γι αυτό και έχουμε δικηγορίνες φερ ειπείν, που το
πρωί είναι πέρα για πέρα χειραφετημένες, δραστήριες, ψυχροί και ικανοί
επαγγελματίες , αλλά το βράδυ ρωτάνε να μάθουν για τη γειτόνισσα από την άλλη
γειτόνισσα.
Η φύση του ανθρώπου
αλλάζει μόνο αλλάζοντας τις πολιτιστικές συνθήκες. Και η γυναίκα δεν θα μπορέσει
ποτέ να γίνει ιερέας όσο θα τη θέλουμε μόνο άγγελο της οικογενειακής εστίας.
